You made my day

Ik wou niet meer schrijven.
Op één maand tijd is er zo veel veranderd, te veel veranderd.
Ik wist dat het ging komen, maar toen het definitief was, kwam het toch hard aan.
Je gaat weg, je gaat weer studeren en laat -mij- achter.

Maar toch... vorige week (en ook deze week) gebeurde het weer.
Ik vroeg je of je mee deed met de K.
Je wist het niet, de dag paste niet goed en je zou er over denken.
's Anderendaags mailde ik je met de vraag of je tegen maandag kon zeggen of je meedeed of niet.
Ik liet weten wie er nog mee ging en dat ik het leuk zou vinden als je ook kwam.
Je stuurde terug dat je dan wel mee zou doen.
It made my day!



Vandaag opnieuw.
Ik vroeg of we na het werk iets gingen eten. Op dezelfde plek als vorige keer.
Of had je liever bij mij thuis gegeten?
Het maakte voor jou niets uit. Wat voor jou het makkelijkste was, zei je.
Ik zei dat niets moeilijk is voor mij, alles even makkelijk.
Je lachte en zei dat je mij een gemakkelijk persoon vond.
And once again, you made my day!